Περί δασκάλου, με αφορμή το Δημήτρη Λιαντίνη.

Εν αρχή ήν ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θα έβλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.

Γιατί; Απλά, γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεγεργάζεται το πετσί της καφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο...

Τα ζώα και τα φυτά δε γελούν ούτε δακρύζουν. Γιατί τους λείπει ο δάσκαλος. Έτσι δεν έμαθαν ποτές ότι στον ενόργανο κόσμο πέρα από τη σφαίρα του βιολογικού ανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας του πνεύματος. Ο θυμός, δηλαδή, οι επιθυμίες, τα πάθη, η φαντασία, ο λόγος....

Μ' ένα λόγο, ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου. Με την ίδια κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο Θεός. Χωρίς το δάσκαλο το πνεύμα που πνέει θα παραπόμενε άψυχος άνεμος....

Δημήτρης Λιαντίνης, "Τα Ελληνικά", 2005

Αυτά λεεί ο Δημήτρης Λιαντίνης στο έργο του "Τα Ελληνικά" για το δάσκαλο. Τα διάβασα μετά συγκίνησης και πολύ με ενέπνευσαν. Αφιερωμένα λοιπόν σε όλους τους δασκάλους που θεωρούν εαυτούς διαμορφωτές και αναμορφωτές της ανθρώπινης προσωπικότητας. Στους δασκάλους που δεν οραματίζονται τη μετάδοση της γνώσης των γλωσσών, των αριθμών και των φυσικών αληθειών αποκλειστικά για τη διαιώνιση της στείρας ανθρώπινης γνώσης αλλά προτρέπουν στη χρήση τους για τη δημιουργία ΑΝΘΡΩΠΩΝ με τη σημασία που προσδίδεται στην έννοια από τα θρησκευτικά και φιλοσοφικά συστήματα που εξυψώνουν τον άνθρωπο. Για τη δημιουργία ανθρώπων που κατά το Χριστιανισμό θα φτάνουν στη Θέωση και κατά την αρχαία ελληνική αντίληψη στα Ηλύσια Πεδία.